(r)evolutie

Dertig minuten, maximum, om mijzelf samen te vatten. Dertig minuten, niet meer, want dan begint mijn favoriete soap en dan moet ik weg, vluchten uit het kortstondige zelfbewustzijn voor ik er in verdwaal. Want bewust zijn boezemt angst in, is te confronterend, te echt. Apathie is makkelijker, echt waar, gun het me toch, ik heb het nodig niet te voelen, ik heb een uitknop aan mijn hart nodig, anders verslijt het te snel. Jaren heb ik het niet gebruikt, maar nu draait het soms op te volle toeren, het bloed alle richtingen uitpompend, door aders en slagaders, zodat het altijd en veel te snel bij de oorsprong terugkeert voordat het genoeg zuurstof heeft kunnen afgeven of opnemen. Sorry bloed, sorry hart, vannacht zal ik u sparen, ik zal u en mijn leden en lijve niet onnodig heen en weer op de slechte matras gooien, mijn gedachten zullen niet afdwalen naar iteratieve onvervulbare wensen en opohoudelijke tastbare angsten. Vannacht zullen wij de zonsopgang niet zien, vannacht zal de volle maan met zijn witte licht niet alles zwart doen lijken, vannacht ga ik vroeg slapen en morgen sta ik vroeg op. Ik maak iets van mijn leven, ik maak iets van de rest van mijn dagen. Nieuwe levens hoeven niet op maandag te beginnen, ook zaterdag is een mooie start, misschien schijnt de zon zelfs.