iteratio: luxuria

Of course, anonieme voyeur aan de andere kant van het scherm, ben ik het exposé over de hoofdzonden niet vergeten, mijn schrijfproces en ik zijn gewoon even van het vooropgestelde pad afgedwaald. Op invidia zal u nog even moeten wachten, maar u krijgt alvast een bisnummer, luxuria, en kijk niet alsof u dat erg vindt, geniepig geperverteerde snoeper die u maar al te graag bent. Ga zitten en geniet, of wees althans matig geïnteresseerd door het volgende, zoveelste, verhaal zonder begin, noch einde:

Met mijn vingers tekende ik lijnen op je lichaam, ik volgde mijn instinct en jouw golven. Je rilde. Ik keek naar je, met mijn gewicht tegelijk je schokken dempend en je adem tellend. Maar was ze nu af, die zilte strepen, de sporen die ik aan je oppervlakte achterliet, spoel het genot weg. Vergeet hoe we er uit zien, onze zielen door de maan verlicht en onze ogen vol sterren. Vergeet hoe we wanhopig de eenzaamheid wilden verdrijven, maar hoe zij onze harten toch is binnengedrongen. Geen omhelzing, geen zucht en zeker geen woord, kon de zeurende pijn van de isolatie verlichten. Jij lag in mijn armen, maar je had gelijk, ik was al weg. Ik ben er zelfs nooit geweest en je hebt me nooit geraakt. Ik kan je geen stukken van mezelf toestaan. De kruimels die ik in je bed achterliet waren me al te veel. Dus vergeet hoe ik er uit zie als ik me net laat gaan, vergeet mijn zuchten, vergeet mijn herinnering en onthoud de leegte die ik achterlaat, je herwonnen ademruimte. Kijk niet naar me terwijl ik mijn kleren aantrek, de glimp die je van me hebt opgevangen bedekkend onder lagen stof, onder een zeil dat alles weer even zoals de avond ervoor doet lijken. Volg me niet met je blik terwijl ik je straat uitloop, de realiteit tegemoet, de tijdruimte – het is er een losgekoppeld van de rest van het heelal - die wij deelden weggooiend zoals ik jouw geur uit mijn haren doe waaien en een briefje met jouw nummer opfrommel.

-----

NB: We leven in een beeldcultuur, of de literaire elite het nu wil toegeven of niet. Als onderdeel van de cultuur waarin ik leef kan ik daarom niet achterblijven met beelden, beelden die mijn punt verhelderen, verdiepen, demystifiëren of juist verduisteren, opheffen uit de banaliteit, het triviale, maar vooral het particuliere. Ach, het maakt niet uit, geef uw oog gewoon ook eens de kost wanneer u langskomt. Klik ook eens op bovengenoemde illustraties en komt terecht op de plek waar ik ze haalde.

NB² - nu ik toch bezig ben - : klik ook eens op de titels van de posts, soms zit daarachter een deur verborgen die u zal leiden naar een inspiratiebron, een hint , een aanleiding voor het geschrevene.