De ondragelijke lichtheid van het bestaan

Zonder het te beseffen, overdonderd door de ondraagelijke druk van de lichtheid die het bestaan ons oplegt, zijn we op een punt gekomen dat ordinair zelfbesef secundair is. Leef, maar denk er vooral niet te veel over na, dat is waar het nu om gaat. Een spijtige zaak als u het mij vraagt. Omdat dat greintje bewustzijn het enige wat was de schrijver in mij voedde. Nu hij op zwart zaad zit, komt de frequentie èn de kwaliteit van de berichten op deze blog ernstig in het gedrang. Dus beste bezoeker, u bent misschien wel de honderdste, aarzel niet met schrijven als u de drang voelt. Voor het weet heeft de lust u verlaten.

Over lust gesproken... In een wereld van fuifsletten en sutskes probeer ik de gulden middenweg te begaan. Een man, een mens, hij kijkt, ik kijk terug, is dat betekenisvol, is dat gemeend, is dat eerlijk, is dat emotioneel? Neen? Is dat dan louter dat? Wat? Ach, de maan staat aan de hemel en zolang zij haar duister licht schijnt, zal de ambiguïteit van mijn zijn gewaarborgd blijven. Het zij zo.

Reflecties_