De bladgroenkorrel

Wat gaat er tijdens de lente om in de bladgroenkorrel die chlorofyl door de houtvaten stuwt? Wat begeestert die elementaire cel in zijn handelen? Wat zou een mens niet geven om een bladgroenkorrel te zijn? Dat deeltje, hoe minuscuul ook, heeft het enorme privilege, de begeerde gave van het produceren. In al zijn eenvoud maakt die korrel zuurstof. Uit niets, uit uitgepuurd zonlicht maakt het lucht, niets meer, maar zeker niets minder. Die kunst is nu juist wat de mensheid wil beheersen. Zij kan immers uit niets niets maken.

Welnu, wat denkt het granuultje met het talent der productie nu, terwijl ik, onhandige, consumerende mens, het aanschouw? het denkt niets. ja, inderdaad, ik durf brutaal te stellen dat dat kundige plantencelletje aan niets denkt, dat het enkel uit instinct, uit genetische bestemming doet wat zijn voorvaderen, zijn broeders en nakomelingen gedaan hebben, doen en zullen doen.
Dat is een grote troost. Het is zelfs mogelijk om de bovenstaande stelling te verbeteren. In feite produceren wij wel iets, namelijk onze gedachten, ons hoogstpersoonlijke ideeëngoed!

Zo, beste lezer, u kan nu berusten in uw menselijk lot. U kan zonder jaloezie, achterovergelegen in het gras de blaadjes van de bomen bekijken.
Reflecties_